Με αφορμή τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια απο την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης αλλά και τη δράση περίεργων “πολιτιστικών” σωματείων με έδρα τη Φλώρινα, καλό θα ήταν να εξετάσουμε το Μακεδονικό ζήτημα στη βάση του και όχι σαν αποτέλεσμα εξωτερικής πολιτικής συγκεκριμένης κυβέρνησης στις αρχές της δεκαετίας του 1990.Ουσιαστικά ζήτημα στο χώρο της ευρύτερης Μακεδονίας τίθεται με τη λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1877-1878). Στις 3 Μαρτίου 1878 υπογράφεται μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας η περίφημη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στη Κωνσταντινούπολη. Απο τους ιστορικούς και τις εφημερίδες της εποχής, το αποτέλεσμα της συνθήκης χαρακτηρίστηκε σαν “ηγεμονία του Πανσλαβισμού” τόσο στο χώρο της Μακεδονίας όσο και στη άμεση πρόσβαση στο Αιγαίο για τους Ρώσους και τους Βούλγαρους. Η συνθήκη μεταξυ άλλων όριζε τα εδάφη απο τη δυτική Μακεδονία (Καστοριά) μέχρι την ανατολική Μακεδονία ( μέχρι και την περιοχή της Καβάλας) υπό βουλγαρική κατοχή και έλεγχο. Ηθικός αυτουργός και όχι μόνο, θεωρείται ο Ρώσος διπλωμάτης και μετέπειτα υπουργός του Τσάρου Νικολάι Ιγνάντιεφ. Οι δικές του ενέργειες παρέδιδαν την μακραίωνη ελληνική Μακεδονία απο τα χέρια των οθωμανών στη κατοχή των Βουλγάρων. Δίκαια ονομάστηκε “νεκροθάφτης του Ελληνισμού”. Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν λίγους μήνες μετά με την υπογραφή της συνθήκης του Βερολίνου τον Ιούλιο του 1878 όπου αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία μιας μικρής αυτόνομης Βουλγαρίας. Με λίγα λόγια το όνειρο των Σλάβων για έξοδο στο Αιγαίο κονιορτοποιήθηκε μετα απο συνεχόμενες αντιδράσεις των μεγάλων δυνάμεων κ η αξία της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου ήταν για τους Βούλγαρους ότι για τους Έλληνες η συνθήκη των Σεβρών, τιποτε περισσότερο δηλαδή απο ευσεβείς πόθους της κάθε πλευράς.

      Με την πάροδο του χρόνου η κατάσταση στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας γίνοταν όλο και πιο έκρυθμη,οι χριστιανικοί πληθυσμοί στη Μακεδονία ήθελαν να προλάβουν καταστάσεις και να οικειοποιηθούν τα εδάφη της χώρας του Αλέξανδρου μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση των οθωμανών. Μέσα σ’αυτό το κλίμα έγινε και η εξέγερση στο Ιλιντεν το καλοκαίρι του 1903. Έλληνες κ Βούλγαροι ξεσηκώθηκαν κατα του δυνάστη τους γρήγορα όμως συγκρούστηκαν και οι ίδιοι καθότι οι Βούλγαροι επεδίωκαν την προσάρτηση τόσο των εδαφών όσο και των σλαβόφωνων Ελλήνων που όμως πολεμούσαν για μια ελληνική Μακεδονία. Η εξέγερση στο Ίλιντεν αποτέλεσε το προοίμιο του Μακεδονικού Αγώνα (1904 – 1908). Οι Βούλγαροι κομιτατζήδες κ η Εξαρχία απέτυχαν εξαιτίας του μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, του Παύλου Μελά, του καπετάν Κώττα και πολλών άλλων μακεδονομάχων. Η συνέχεια δόθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 1913) με την οριστική ήττα των Βουλγάρων. Παρ’όλα αυτά η πολύπαθη Μακεδονία δεν λέει να ησυχάσει. Το 1915 ιδρύεται η Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία και το 1919 προσχωρεί στη Κομιντέρν ή αλλιώς στη Γ’ Κομμουνιστική Διεθνή του Λένιν. Την ίδια χρονιά ιδρύεται στην Ελλάδα το ΣΕΚΕ(Σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα Ελλάδος) που το 1924 μετονομάζεται σε ΚΚΕ. Σκοπός της ΒΣΟ ήταν η αυτοδιάθεση των λαών στο χώρο της Βαλκανικής. Γράφει ο Ριζοσπάστης ( φύλλο 25-01-1925) ” Ο Λένιν εκήρυξε και στη πράξη εφήρμοσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των καταπιεζόμενων εθνοτήτων μέχρις αποχωρισμού απο το κράτος όπου είναι προσαρτημένες.Γι’αυτό όλα τα αστικά κόμματα δεν θέλουν να ακούσουν το όνομα του Λένιν στην Ελλάδα,που,διά μέσον του κόμματός μας, ζητεί να πάψη το ανθρωποπάζαρο των πληθυσμών Μακεδονίας και Θράκης και καλεί τους λαούς των ν’αγωνισθούν για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και για τη ΒΚΟ”. Βλέπουμε πως μετά τους Βούλγαρους θέμα δημιουργούν και οι ελληνες κομμουνιστές δυστυχώς κατα της ίδιας της πατρίδας τους. Στην πραγματικότητα τόσο στη δεκαετία του 1920 όσο και του 1930 το ΚΚΕ μέσα απο αποφάσεις των ολομελειών του αλλά και από πύρινα άρθρα του Ριζοσπάστη υπερασπίζεται με πάθος την απόσχιση ελληνικών εδαφών. Οι διεθνείς στατιστικές ωστόσο μετρούν τον πληθυσμό της Μακεδονίας πρό του 1912 σε 513.000 Έλληνες (42.6%) και 119.000 Βουλγαρίζοντες (9.9%) ενώ οι υπόλοιποι ήταν μουσουλμάνοι και εβραίοι. Στις στατιστικές μετα το 1923 οι Έλληνες κατέχουν το 88,1% (ήτοι 1.341.000) και οι Βουλγαρίζοντες μόνο το 5,1% δηλαδή περίπου 77.000 επι του συνολικού πληθυσμού.

       Η κατάσταση θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο τον καιρό της κατοχής. Οι Γερμανοί παραχώρησαν στους Βούλγαρους συμμάχους τους την ανατολική Μακεδονία και Θράκη συμβάλλοντας ετσι στην βίαιη προσπάθεια αφελληνισμού της Μακεδονίας. Η τριπλή κατοχή όχι μόνο εξάρθρωσε την οικονομία της χώρας αλλά προσπάθησε τον διαμελισμό εδαφών της προς ικανοποίηση τον συμμάχων του άξονα. Αξίζει να σημειωθεί οτι οι Βούλγαροι με το που εγκαταστάθηκαν στη περιοχή αυτή εξεδίωξαν τις ελληνικές αρχές και στη θλέση τους διόρισαν Βούλγαρους τόσο στη δημόσια διοίκηση όσο και στη θρησκευτική. Απαγόρευσαν τη χρήση της ελληνικής γλώσσας και αντικατέστησαν ακομη και τα ονόματα στους τάφους με βουλγαρικά.Πάντα με τη σύμφωνη γνώμη των ναζί του Χίτλερ που ” είχε ερθει σαν φίλος”. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν τα γεγονότα της Δράμας (Σεπτέμβριος 1941). Βούλγαροι κατάσκοποι σε συνεργασία με Έλληνες κομμουνιστές του Μακεδονικού γραφείου του ΚΚΕ, που επί Μεταξά δεν είχε συντριβεί, ξεσήκωσαν τον ντόπιο πληθυσμό κατά των βουλγαρικών αρχών πιστεύοντας οτι θα τους επιβληθούν..αποτέλεσμα ήταν ο νομός Δράμας να ξεκληριστεί και να μετατραπεί σε απέραντο σφαγείο με τους νεκρούς να υπερβαίνουν τους 7.000. Οι προσπάθειες των Βουλγάρων δεν θα σταματήσουν και θα βρουν το 1943 εναν ανέλπιστο ίσως σύμμαχο, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

      Κατά τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης στο πλευρό του ΕΛΑΣ συντάχθηκαν αρκετές μεινότητες που στόχο είχαν να απαγκιστρωθούν απο τον εθνικό κορμό. Το ΣΝΟΦ (Σλαβομακεντόνσκα Νατσιονάλεν Όσβομπαντίτισλεν Φρόντ-Σλαβομακεδονικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) ήταν ουσιαστικά το ΕΑΜ των σλαβομακεδόνων και πολέμησε στα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας κατα άλλων Ελλήνων με σκοπό τη δημιουργία αυτόνομης λαικής δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μετά το 1945 μετονομάστηκε σε ΝΟΦ έχοντας όμως τους ίδιους σκοπούς αλλά και τους ίδιους συμμάχους( Τίτο,ΚΚΕ). Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα δεν θα μπορούσε να υπάρχει πέρα απο το περίφημο σύμφωνο στις Καρυδιές Εδέσσης μεταξύ του απόλυτου ηγέτη του ΚΚΕ αλλά και του ΕΛΑΣ Ανδρέα Τζήμα και του Βούλγαρου λοχαγού Άντον Κάλτσεφ,γνωστού για τις βιαιότητες εναντίον του ελληνικού πληθυσμού,που υπεγράφει την 22α Ιανουαρίου 1944 και μεταξυ άλλων όριζε:<>. Μετά το 1945 η εξωτερική πολιτική του Τίτο γίνεται όλο και πιο επιθετική με τη σύμφωνη γνώμη του Στάλιν. Τον Οκτώβριο του 1945 στο Πανσλαβικό συνέδριο της Πράγας αποφασίστηκε “το ζήτημα της απελευθερώσεως των σλάβων της Μακεδονίας του Αιγαίου”. Ένα μήνα μετά ο Τέμπο προειδοποιεί..“είτε το θέλουν οι Έλληνες,είτε όχι, η Μακεδονία θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα υπαχθεί εις το Γιουγκοσλαβικόν Ομοσπονδιακόν κράτος. Εάν οι Έλληνες δεν το θελήσουν αυτο ειρηνικώς, θα το πετυχουμε δια τον όπλων”. Μετα απο ολα αυτά, τα γεγονότα θα ειναι καταιγιστικά, στο Πετρίτσι τον Δεκέμβρη του 1945 αποφασίζεται η ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος μεταξύ του Μαρκου Βαφειάδη και εκπροσώπων των Γενικών επιτελείων της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με επιστολή του Μάρκου προς τον Ζαχαριάδη αποφασίσθηκε ο πλήρης εφοδιασμός κατα τα έτη 1946-1949 σε οπλισμό,τρόφιμα,ιατροφαρμακευτικό υλικό απο τη μεριά των βαλκάνιων συντρόφων με διακυβευμα την ελληνική Μακεδονία. Χαρακτηριστικα ο Μάρκος γράφει..“Κατόπιν διαταγής του συντρόφου Στάλιν πρός τους βορείους γείτονάς μας,ο εφοδιασμός μας με όπλα και πυρομαχικά ήρχισε να καταφθάνει, δια να δυνηθώμεν να βαδίσωμεν πρός τας Αθήνας..Το αντίτιμον της επιτεύξεως των άνω ήτο η υπέρ των γειτόνων μας νέα διευθέτησις των συνόρων μας..”

       Τον Αύγουστο του 1947 στο Μπλέντ αποφασίσθηκε το στρατηγείο του ΔΣΕ να  υπαχθει εξ’ολοκλήρου κατω απο τον έλεγχο αξιωματικών του Γιουγκοσλαβικού Στρατού. Παράλληλα αποφασισθηκε για άλλη μία φορα η ίδρυση ανεξάρτητου Μακεδονικού κρατους κατω απο την κηδεμονία του Τίτο. Ο ίδιος ο Τίτο ανέφερε.. ” Καταλήξαμε στη Συμφωνία του Μπλέντ,για να εξοφλήσουμε καθε σχέση με το παρελθόν και να λύσουμε το Μακεδονικό ζήτημα με τρόπο ορθόδοξα μαρξιστικό. Διακηρύξαμε οτι οι λαοί της Μακεδονίας του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου έπρεπε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους”. Ακολούθησε τον Σεπτέμβρη του ’47 το προδοτικό σχέδιο “Λίμνες” του ΚΚΕ αλλά ο κρατικός μηχανισμός ενήργησε έγκυρα και ο υπουργός Δημοσίας Ασφαλείας Ναπολέων Ζέρβας αποκάλυψε τα σχέδια των Κομμουνιστών.

       Τέλος το 1949 στην 5η Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ ο γενικός γραμματέας του κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης ομολόγησε..“Στη Βόρειο Ελλάδα ο Μακεδονικός λαός τα ‘δωσε όλα για έναν αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας, που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία οτι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και της Λαικής Επανάστασης ο Μακεδονικός λαός θα βρεί την πλήρη εθνική του αποκατάσταση, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος,προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει..”