του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου

ιστορικού

Μιχάλης “Κεραμιτζίεφ” Κεραμιτζής. Γεννήθηκε στο Γάβρο Καστοριάς το 1915 και πέθανε στα Σκόπια το 1981. Πηγή φωτογραφίας: parapoda.wordpress.com

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, που μεταξύ άλλων αναγνώρισε, μακεδονική εθνότητα και γλώσσα για το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων. Η τότε κυβέρνηση πανηγύριζε για την συμφωνία τονίζοντας πως λύνεται ένα πρόβλημα πολλών δεκαετιών που ταλάνιζε τις σχέσεις των δύο χωρών. 

Κύριο επιχείρημά της ήταν πως μέσω της συμφωνίας θα χτυπηθεί ο εθνικισμός των γειτόνων, καθώς αναγνωρίζεται πως δεν έχουν σχέση με την αρχαία Ελληνική Μακεδονία, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει εάν όντως ισχύει αυτό. Continue reading “Κεραμιτζίεφ: “Από το ΚΚΕ έμαθα πως είμαι Μακεδόνας”” →

του Κωνσταντίνου Τσοπάνη

Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών

Ο Φρανσίσκο Φράνκο υ Βαχαμόντε (1892-1975) υπήρξε ο Ισπανός στρατηγός και πολιτικός ηγέτης (caudillo) που κυβέρνησε την Ισπανία από το 1939 έως το 1975. Γεννήθηκε το έτος 1892 στη ναυτική πόλη Φερρόλ της βορειοδυτικής Ισπανίας. Μετά από μια ανασφαλή παιδική ηλικία εισήχθη, το 1907, στην περίφημη Στρατιωτική Ακαδημία του Τολέδο αν και ο ίδιος επιθυμούσε να σταδιοδρομήσει στο Ναυτικό. Η Ακαδημία τον διέπλασε ως στρατιωτικό ταυτόχρονα όμως του δίδαξε και τη σκληρότητα. Διψασμένος για εξέλιξη αναζήτησε μια θέση στο Μαρόκο το 1912. Στον σκληρό αποικιακό πόλεμο στον οποίον έλαβε μέρος, η γενναιότητα και η ικανότητά του τον βοήθησαν να ανελιχθεί γρήγορα και το 1920 ήταν δεύτερος στην ιεραρχία της σκληρότατης Λεγεώνας των Ξένων (Terthio). Το 1926 προήχθη σε υποστράτηγο, όντας ο νεώτερος σε ηλικία άνδρας που έφερε αυτόν τον βαθμό στην Ευρώπη. Τα ανδραγαθήματά του στο πεδίο των μαχών τον ανέδειξαν ήρωα και ευνοούμενο του βασιλιά Αλφόνσου ΙΓ’ και το έτος 1927 έγινε Διοικητής της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Σαραγόσσα. Continue reading “Στρατάρχης Φρανσίσκο Φράνκο υ Βαχαμόντε ~ Ο θριαμβευτής του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου” →

Του Κωνσταντίνου Τσοπάνη

Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών

«….Τα όσα αποφασίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, οι κοινοί θνητοί θα τα πληροφορηθούν από τους Ιστορικούς, ίσως και μετά την παρέλευση μιας εκατονταετίας.

Έτσι, για να μην μπαίνουμε σε κόπο χωρίς αποτέλεσμα, τα όσα συζητούνται σήμερα στους λεγομένους «κύκλους της ελίτ», πιθανώς να τα μάθουν οι απόγονοί μας ή ακόμα και οι απόγονοι των απογόνων μας, μετά από …»

Ο Βλάντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ “Λένιν”

Λέγεται ότι η Ρωσική Επανάσταση του 1917 έγινε από τον Λένιν. Όμως εκείνος πληροφορήθηκε περί της Σοσιαλιστικής Επαναστάσεως (της όντως Επαναστάσεως) της 27ης Φεβρουαρίου του 1917 στη Ρωσία, μόλις στις 2 Μαρτίου του 1917 από τις εφημερίδες, κι ενώ ακόμα ευρίσκετο στη Ζυρίχη. Φθάνοντας στο σπίτι είπε στη Ναντέζντα Κρούπσκαγια: «Είναι συγκλονιστικό! Τι έκπληξη! Φαντάσου! Πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι, αλλά πως; Όλα μου μοιάζουν τόσο απροσδόκητα!» (Βλέπε το βιβλίο του D. Volkogonov, Lenin: A New Biography, Free Press, 1994, σελ. 138).
Με άλλα λόγια η πραγματική Επανάσταση του 1917 ήταν ένα εντελώς απρόσμενο γεγονός για τον «ηγέτη της προλεταριακής επαναστάσεως»: πέρα από κάθε ελπίδα και προσδοκία του, υπουργοί, αξιωματούχοι αλλά κι ο ίδιος ο Τσάρος είχαν συλληφθεί. Άλλοι είχαν κάνει την επανάσταση, της οποίας επιθυμούσε να είναι ο πατέρας. Λοιπόν επείγετο να επιστρέψει στη Ρωσία. Continue reading “Λένιν: η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης ~ Τι αποκαλύπτουν τα μυστικά αρχεία της KGB” →

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου

ιστορικού

* το παρόν άρθρο αποτελεί προδημοσίευση σχετικής εργασίας που βρίσκεται υπό έκδοση

Στις 12 Οκτωβρίου ο Μελάς σταμάτησε στο χωριό Στάτιστα για να ξεκουράσει τους άνδρες του, ενώ μέσω συνδέσμων έκανε προσπάθειες να συναντηθεί με το τμήμα του Θύμιου Καούδη. Εκεί τους περίμενε ο πρόκριτος του χωριού Ντίνας που ανήκε στο τμήμα Καούδη-Κύρου και μέσω αυτού ορίστηκε συνάντηση του Μελά μαζί τους τα ξημερώματα της 14ης Οκτωβρίου. Ο Ντίνας (Κωνσταντίνος) Στεργίου ενθάρρυνε τον Μελά να διανυκτερρεύσει στο χωριό και να διαμοιράσει τους άνδρες του σε διάφορα σπίτια. Αξίζει να επισημανθεί πως ο Ντίνας λιγότερο από δύο μήνες πριν, ανήκε στο τμήμα του φανατικού Κομιτατζή Μήτρου Βλάχου. Στο χωριό υπήρχε οργανωμένος πυρήνας Βούλγαρων, ενώ παράλληλα κατευθύνονταν από γειτονική περιοχή δυνάμεις Τούρκων στρατιωτών και χωροφυλάκων. Χωρική της Στάτιστας φέρεται να ενημέρωσε τον Μελά για τις τουρκικές κινήσεις. Ο ίδιος δεν πίστευε ότι οι Τούρκοι θα τον καταδίωκαν εφόσουν αυτός και οι άνδρες του δεν θα τους προκαλούσε. Continue reading “Το τέλος του Παύλου Μελά και οι πηγές” →

Πίνακας του Νικόλαου Γύζη για το Κρυφό Σχολειό. 

**Επετειακή Εργασία των κ.κ. Κωνσταντίνου Χασόγια & Σπυρίδωνα Σπυρόπουλου, πτυχιούχων της Θεολογικής Σχολής/ Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του Ε.Κ.Π.Α.

*Οι συντάκτες του παρόντος ιστορικού αφιερώματος, εκφράζουν την ευαρέσκεια τους, για τις πολύτιμες συμβουλές και τις διορθώσεις στην Δρ. Αθηνά Κονταλή, διδάσκουσα της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε η «Φρουρός και Τροφός» του έθνους μας ανά τους αιώνες.  Οι Ρωμηοί – Έλληνες αμέσως μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου και την άλωση της Πόλης την 29^η Μαΐου 1453 από τους Οθωμανούς, περίμεναν την ανάσταση του σκλαβωμένου Γένους. Το Γένος χρειαζόταν  μία δύναμη που θα εμπόδιζε την αλλοτρίωσή του και θα εξασφάλιζε την  επιβίωση και ανάκαμψή του. Αυτή τη δυσκολότατη αλλά και αναγκαιότατη αποστολή  ανέλαβε η Εκκλησία, ως Εθναρχία[1].Για να κατανοήσει κάποιος το έργο που καλούνταν να αναλάβει η Εκκλησία, αναφέρεται μόνο ότι ο απλός λαός συχνά προσφωνούσε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως «Αυθέντη και Βασιλέα», επειδή στην ψυχή του υπόδουλου Γένους είχε καταλάβει τη θέση του ηρωικού νεκρού αυτοκράτορα[2]. Continue reading “Η συμβολή της Ορθόδοξης εκκλησίας στην Εθνεγερσία του 1821” →

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου

ιστορικού

Η προετοιμασία του ξεσηκωμού του Ελληνισμού βρήκε κατά τύχη έναν ανέλπιστο σύμμαχο, που άθελά του βοήθησε στην προστασία του ξεκινήματος της Εθνεγερσίας του 1821. Ο σύμμαχος αυτός ήταν ο πασάς των Ιωαννίνων, ο Αλής.

Κατά καιρούς έχουν γραφεί πολλά για τη σχέση του Αλή πασά με τη Φιλική Εταιρεία, άλλα τελείως φανταστικά και άλλα με δόση αλήθειας. Πως βοήθησε, λοιπόν, ο Αλή πασάς την Ελληνική Επανάσταση του 1821, έστω και αν αυτό έγινε από σύμπτωση συμφερόντων;

Τον Μάιο του 1820 ο Αλή πασάς πέφτει στη δυσμένεια του Σουλτάνου Μαχμούτ. Ο τελευταίος εκδίδει το “Χάτι-Σερίφ”, δηλαδή φιρμάνι κατά του Πασά των Ιωαννίνων, που τον κηρύττει ένοχο προδοσίας και απαιτούσε τη προσωπική παρουσία του Αλή στην Κωνσταντινούπολη εντός 40 ημερών. Ο Πασάς των Ιωαννίνων με τη γενικότερη πολιτική αυτονομίας του αποτελούσε έναν απρόβλεπτο αντίπαλο για τον Σουλτάνο. Αφορμή για την έκδοση φιρμανιού κατά του Αλή, υπήρξε το μίσος του τελευταίου έναντι του Ισμαήλ Πασόμπεη, Τούρκου πρόκριτου των Ιωαννίνων, που είχε διαφύγει μυστικά στην Βασιλεύουσα για να γλιτώσει από το μένος του.

Continue reading “Ο Αλή Πασάς και η Εθνεγερσία” →

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου

ιστορικού

Η πύλη του Ιτς Καλέ την ημέρα της απελευθέρωσης το 1913.

Τα θρυλικά Γιάννενα. Η πρωτεύουσα της Ηπείρου απελευθερώθηκε τον Φεβρουάριο του 1913 από τα στρατεύματα του Αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου. Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός μεγάλωνε ξανά την Ελλάδα και γλίτωνε την Ήπειρο και τη Μακεδονία από την τουρκική σκλαβιά αιώνων. Continue reading “Τα Γιάννενα ελεύθερα (1913-1944)” →